zondag 7 december 2008

Anekdotes I

Kadootje geven:
Ik weet niet meer hoe oud, maar het was nog op de basisschool. groep 6 of zo. Het was het eerste jaar dat we voor onze verjaardag elkaar een kadootje zouden geven. Pappa en mamma hadden het gekocht, maar ik had het uitgezocht. In die tijd had je op tv een reclame van marionette pop Vogels, in felle kleuren blauw, paars roze etc. Hele lelijke dingen, maar ze leken ons kei leuk. Eigenlijk wou ik Mirte vertellen wat ik haar ging geven, maar dat kon natuurlijk niet. Anders was het geen verrassing. Dus gaven wij elkaar hints. zoals "het is fel gekleurd", en nog meer in die trend. Ik wist helemaal niet wat Mirte mij zou geven, haar hints waren niet erg verhelderend. Toen we ieder ons pakje open maakte bleek dat we elkaar die marionette poppen hadden gegeven. (als grapje kreeg loes er ook een, en speelden we met z'n drieen met die poppen)

Nog steeds gebeurt het dat Mirte en ik voor elkaar hetzelfde kopen, met Sinterklaas hebben we beide dezelfde cd's aan elkaar gegeven... Gelukkig had de Eppo het stripboekje 20th century boys niet, anders hadden we die nu ook dubbel gehad.

2 hoofden zijn beter dan 1:
We waren echte ontsnappingsexperts. Onze vader en moeder konden ons niet op onze kamer houden. We konden nog helemaal niet bij de klink van de deur, en toch kregen we hem open. Onze ouders konden niks vinden in de kamer dat verklaarde hoe wij het deden. Dus bleven ze een keer bij de deur zitten. Ze hoorden wat geschoffel, de deurklink bewoog en de deur ging open. Staand op een koffertje konden wij wel bij de deurklink. Daarna werd het koffertje netjes opgeruimd (verstoppen bewijsmateriaal). Normaal werd er nooit iets opgeruimd, maar dit koffertje wel. Het koffertje werd afgepakt. Nu moesten het wel lukken om die deugnieten in hun kamer te houden. Maar nog steeds kwamen we eruit. bleek dat we het bed verschuifden (iets wat je in je eentje waarschijnlijk niet kon). M'n moeder had het bed vastgebonden aan de verwarming. Maar ook toen konden we nog steeds ontsnappen. M'n ouders waren radeloos. Wat kon er nou nog zijn, ze hadden al van alles afgepakt?! Wat bleek nu, de een ging op zijn knieen, daarop werd een knuffel gelegd, en daarop gind de ander staan. dankzij de knuffel konden we er net bij. Om het knuffeltje ook nog af te pakken, dat ging m'n ouders te ver.

Paranormaal begaafd?:
Telkens wanneer er iets mis was met mij, ik moest volgensmij best wel vaak huilen, werd er aan Mirte gevraagd wat er met mij aan de hand was. Mirte was mijn zusje, zij moest het wel weten. Ook al was ik helemaal aan de andere kant van het schoolplein.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten